Je job verliezen, scheiden, ziek worden, minder uren werken,...
Er zijn veel mogelijke oorzaken waardoor je plots minder inkomsten hebt.
De gevoelens die je daarbij hebt, kunnen ervoor zorgen dat je ofwel een geweldige drive krijgt om er tegenaan te gaan, ofwel wordt het hierdoor net extra moeilijk.
Ik heb het zelf twee keer meegemaakt.
In twee compleet andere situaties.
Hoe ik daarmee omging, vertel ik je hier.
2006
De eerste keer dat mijn gezin het moest zien te redden met één inkomen was toen ik ontslagen werd.
Zoals je kon lezen in ‘wie ik ben’, heb ik zelf aangegeven dat mijn prioriteit bij het opvoeden van de kinderen lag. Ik besefte toen heel goed dat we in een luxe positie zaten. Door collectief ontslag kreeg ik een ontslagpremie die zorgde voor een spaarbuffer van een paar maand. Hierdoor hadden we de tijd om na te gaan of we wel van één loon konden leven.
De tijd die vrij kwam werd goed besteed. In de eerste plaats natuurlijk aan de kinderen, maar daarnaast had ik tijd voor mijn moestuin en serre. Ik maakte kleren voor de kinderen en mezelf, wat uiteindelijk ook tot de opstart van een ecologisch naaiatelier leidde. Ik speelde taxi met de bakfiets en deed er zelfs de 'grote commissies' mee.
De voordelen waren enorm:
wij hadden geen super drukke ochtendspits,
geen files naar het werk en de daarbij horende stress, geen opvangproblemen bij zieke kinderen en we waren aanwezige ouders op de leefschool waar ouderparticipatie één van de pijlers is waarop de school gebouwd is.
Met kleine acties sprokkelden we hier en daar wat extra 'inkomen'.
Zo waren we bijvoorbeeld Babboe-ambassadeur.
In die tijd (alsof het decennia geleden is) waren er nog niet veel winkels die bakfietsen verkochten. Wij hebben de onze in Nederland gekocht.
Om potentiële kopers toch een proefrit te kunnen geven, werkten ze met ambassadeurs. De geïnteresseerden maakten met ons een afspraak voor een testrit en wij deelden onze ervaringen.
In ruil daarvoor kregen wij dan na x aantal bezoekjes aankoopbons of onderhoud voor onze bakfiets.
Er waren natuurlijk ook dingen die we niet konden doen wat met twee inkomens wel - of toch gemakkelijker- zou gaan: dure kleren kopen, een nieuwe auto kopen of op reis gaan met het vliegtuig en in een poepchique hotel verblijven.
In de plaats daarvan ging ik vaak naar de kringloopwinkel, kampeerden we met de vouwtent en kochten een tweedehandsauto.
Voor mij was dit allemaal niet zo moeilijk, ik ben heel erg ‘groen’ ingesteld en veel van de keuzes die we maakten en ik nu nog steeds maak, zijn ook veel beter voor het milieu.
Duurzame alternatieven ipv de goedkoopste of gemakkelijkste oplossing zijn altijd een investering.
Is het niet voor jezelf of je kinderen, dan wel voor het milieu én zelfs je portemonnee.
2016
De tweede keer dat ik voor de uitdaging stond om met minder geld rond te komen, was toen de beslissing genomen werd om te scheiden.
Deze keer dus geen happy keuze, maar een heel andere situatie.
Bovenop het verdriet en het gevoel te falen, moesten er plots drastische keuzes gemaakt worden.
Ik stopte met mijn naaiatelier, ging terug studeren, we verkochten ons huis en verhuisden naar een stad, omdat dat gemakkelijker was voor de opvang van de kinderen.
Ik, een plattelandskind dat veel tijd doorbracht bij mijn grootouders op de boerderij. In de vakanties gingen we met paard en kar naar den akker om patatten te rapen. We dronken verse melk en aten boter dat ons Mitteke elke dinsdag maakte.
Heerlijke herinneringen heb ik daaraan!
Ik wil hiermee maar zeggen, verhuizen naar een stad is niet iets waar ik altijd van gedroomd heb ;-)
Ik als driejarige bij mijn grote vriend Jeanneke
Deze keuzes waren vaak moeilijk en deden pijn, ook voor mijn kinderen was dit moeilijk.
Dat wil je als vader of moeder toch ten allen tijde vermijden. Maar helaas...
De zoektocht naar een huis verliep gelukkig wel vlot, want bij de eerste bezichtiging was het al meteen raak. Het heeft wellicht geholpen dat ik op voorhand al goed had nagedacht wat ik precies wou.
Het gebeurt me vaak dat ik iets visualiseer en dat dit dan later ook op mijn pad komt. De kracht van aantrekking!
Op het moment dat ik een huis wou kopen, leefde ik van een minimumuitkering.
Ik studeerde terug en ik had 10 jaar geen sociale rechten opgebouwd waardoor de banken mij -begrijpelijk- geen hypotheeklening wilden geven. Gelukkig kon ik bij het sociaal woningfonds wel terecht.
Deze had blijkbaar heel veel vertrouwen in mij, want ik kon een groot bedrag lenen als ik 30 jaar lang elke maand rond de € 900 zou aflossen.
Dat zou als gevolg hebben dat ik verplicht was fulltime te blijven werken om deze hoge hypotheeklast te kunnen dragen. Maar daar heb ik voor bedankt!
Ik ben dus gegaan voor een kleiner en goedkoper huis en een 32 uren week.
Die vrijheid is voor mij onbetaalbaar!
2022
Als ik er nu op terugkijk, heb ik het twee keer op dezelfde manier aangepakt hoewel de omstandigheden en bijhorende gevoelens helemaal anders waren.
Mijn geluk was wellicht dat ik het al eens meegemaakt had in een positieve situatie en daardoor het vertrouwen had dat ik het kon.
Ik had misschien minder geld om uit te geven, maar ik had wel liefde, aandacht, tijd en vrijheid.
En dat maakt veel goed!
Dit artikel delen?
Reactie plaatsen
Reacties